Сакам да живејем у нормална држава и она да се назвања Болгарија

Незнајем кој је крив и кој је прав, но додека сите наши државници што са чинили работи у сметка на народо не им се конфискује незаконово добитото имање и на тетија што са створили тежешки преступувања не им се одкинају главиците, они немој да упринема' за што сме ги одбрали и немој да набара' фундаменталната истина дека требе да бачакју за благодејањето, ала не толко за тевното.

Ми иде да се издрајфам од целата наша политишка класа и од нојните одчејани проби да ни се допадне преди довођањето на подбори, како и од прегнусливата ву вуншна и унуштрешна политика, што тетаја руковођи и су што експлојтира нами, нашите натурални ресурси, та даже и нашото културно и историшко наслеђество.

Не сам ни комунист, нипа фашист, нипа "син", "црвен", "зелен" или некој од осталите 16 милијони цветови, који ка минају през призма че стана' једнакви. Не бленујем по државни позициј, слава, фалби по мој адрес на митинги, купчење на богатоштво и ј.т. Сакам сал да живејем у нормална држава и она да се назвања Болгарија; држава у која да буде налицо поредак и законност, сѐ остало че си дојде самичко, уклучују икономишкијо развој. Сакам ка излазам надворе да могу да кажем без да се срамим дека ја сам болгарин су големо "Б", дека у мојото отечество корупцијата не је царица, послушачеството - нацијонален спорт, а апатијата - официјална доктрина. Сакам ка се сретнем су портретите на Левски и на Ботев да не ми се цепи срцето, знајенки дека идејалите за који они како и много други са бојували, са ступчени од група ништођества који се мисла' за недостигајеми, непобедливи и незаместими.

Тетакво је мојото сакање. Верујем дека има јоште лјуде како мене.